-
- Gn'era Pstrigne ca giucava pesante
- e Ntriscina ca s'incazzava :
- vulìa semp'rigore
- coma lu diavle vole farina ;
- e Pstrigne carcava la mana,
- mò na spenta a cataspenta
- e mò lu sgambett disgraziare,
- quann l'arbitre perdette
- all'urteme la pacienza
- e decretò : "rigoro".
- Se fascese nnanz senza esse chiamate
- Ntriscina cu la smorfia,
- mettese la palla al punto
- e terase scauze e de ponta
- na saetta ca Pstrigne n'porta
- nun verese niente.
-